Çalakalem #1

Yazmaya ayrılan bir zamanın içinden iyi ve güzel insanlara Merhaba!

2024 yılı benim için öyle yoğun başladı ki ancak şubatın şu son pazar gecesi nihayet bir durup dinlenme zamanı buldum. Uçuş saatlerinin farklılığı nedeniyle düzeni bozulmuş uykumdan yeni uyandım, saat gecenin üçü. Tarçın karanfilli çayımı yudumluyorum, Tardes de Bolonha sürpriz yapıp çalmaya başlıyor. Ellerimden tutup dansa kaldırıyor.

Bir Afrika kabilesindeki inanca göre her insanın bir şarkısı vardır. Doğumdan ölüme kadar önemli zamanlarında kişiye o şarkı söylenir. İyi ya da kötü bir şey yaptığında, kabile kişiye şarkısını hatırlatır ki kendini hatırlasın, kendini duysun yeniden. Ailen ve dostların da senin şarkını duyan, ihtiyacın olduğunda şarkını sana hatırlatandır. Benim inancıma göre ise her insanın bir tınısı, bulanların da şarkısı var. Ve çalınan, söylenen her şarkıyı bu dünya loop'a alıyor. Yoksa neden döne döne dans etsin :) Ruhunuzun şarkısını duyun ve söyleyin, bu dünya şarkısını bulan insanların hatırına dönüyor.

"Tardes de Bolonha"... yıllar önce ilk duyduğumda zaman üç dakika boyunca durdu. O günden sonra benim için önemli her günde zamanı en az üç dakika durduruyorum.

Ha işte burada, "Baba evinde de mi Rodrigo Leao dinliyordun?" diye soracak olursanız, gittiğim ilk konserin Neşet Ertaş konseri olduğunu ve anımsadığım kadarıyla 6-7 yaşlarında olduğumu söylersem soruyu yanıtlamış olurum. Tabii bir de doksanlar çocukluğu, Kral Tv 90lar pop zamanları içinde babaanneme her gün konser verdiğim yıllar, anılarımdaki en belirgin zamanlar... Hepsi için "iyi ki" diyorum.

Dün sabah saat beşte, siteden çıktığımda güvenlik görevlisi abiyi bağlamasını çalarken gördüm. Zor geçen gecenin peşinden güneşin doğmasını beklediğim o sabah, durup yalnızca o bağlamayı dinlemek istedim. Saatin yerinde durmayan yelkovanı, arkamdan koşan atlılar ve sortiye geçmek kalmamam gerektiği için, kocaman bir gülümseme ile iyi sabahlar dileyip yoluma devam ettim. Neler düşünmedim ki o yol boyunca. Durup dinleyebilecek zamanım olsa ne olurdu sanki...

İyice uzaklaştım, üst geçitin merdivenlerinden inen bisikletli bir adam dikkatimi çekti, aklımda ona bir hikaye yazmaya başladım. Adam yanımdan geçerken, hissetmiş gibi bana dönüp "Günaydın" dedi. Öyle iyi hissettirdi ki o günaydın; birden yelkovan durdu, atlılar peşimden koşmayı bıraktı, ben de durdum. Yabancı bir günaydın, insana hayatın güzelliğini hatırlatılabiliyor. Biz iyi kalabilirsek, iyiler birbirini bulup el ele tutuşabilirse... Hayat her şeye rağmen güzel kalacak, inanıyorum.

Yelkovan ellerimden tutuyor ve koşuyoruz.

O sabah hızlı adımlarla gittiğim sorti başlamak üzereyken, en sevdiğim bilekliğim aniden koptu, simülatörün içinde dökülen boncukları aradım, topladım. Gözümden boncuk boncuk dökülmesin diye de gözyaşlarımı tutuverdim, dökülen gözyaşlarını toplamak insan içinde mümkün olmuyor :)

Bu yaşadığım sabahı; o bağlamayı, o günaydını, kopan bilekliğimin boncuklarını toplayışımı unutmamam için bu satırlar. Dinlemesini bilene hayat söyleyeceğini söylüyor. İşte öyle bir sabah. Günaydın :)